Όταν ο πολφός εκτεθεί σε παθογόνα μικρόβια, τότε αυτά σταδιακά εισχωρούν μέσα στο νεύρο που σιγά σιγά νεκρώνεται. Έτσι δημιουργείται φλεγμονή η οποία συνοδεύεται από ευαισθησία του δοντιού μέχρι οξύ πόνο. Αν η φλεγμονή δεν θεραπευτεί εγκαίρως, τα μικρόβια προχωρούν, προσβάλλουν και σταδιακά εκφυλίζουν το κόκαλο, με αποτέλεσμα το δόντι να χρειαστεί ακόμα και εξαγωγή. Μελλοντικά η εξαγωγή δημιουργεί σοβαρότερα προβλήματα, καθώς το αφαιρούμενο δόντι θα πρέπει να αντικατασταθεί με εμφύτευμα ή γέφυρα (διαφορετικά τα δόντια θα στραβώσουν), διαδικασίες που υποβάλλουν τον ασθενή σε μεγαλύτερη και πιο χρονοβόρα ταλαιπωρία από μια απλή απονεύρωση.

Ο σκοπός της απονεύρωσης είναι να σώσουμε το δόντι και να το διατηρήσουμε στη στοματική κοιλότητα. Κατά την εργασία, το δόντι απομονώνεται με ελαστικό απομονωτήρα για να παραμείνει καθαρή η περιοχή και στη συνέχεια μπαίνει κάτω από το μικροσκόπιο για να καθαριστεί σχολαστικά η τερηδόνα, να εντοπιστούν καθώς και να απολυμανθούν όλοι οι ριζικοί σωλήνες. Στον ασθενή χορηγείται τοπική αναισθησία και ο πόνος δεν ξεπερνά αυτόν ενός απλού σφραγίσματος. Μετά τον καθαρισμό, οι ριζικοί σωλήνες σφραγίζονται ερμητικά με ένα ειδικό, ελαστικό υλικό που ονομάζεται γουταπέρκα για να προστατευθούν από μελλοντική εισβολή των μικροβίων.

Μετά την ολοκλήρωση της απονεύρωσης απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή κατά τη μάσηση ή το δάγκωμα, καθώς η φλεγμονή των ιστών ίσως προκαλέσει μικρή δυσφορία για τις επόμενες μέρες, που όμως αντιμετωπίζεται με απλά παυσίπονα. Ωστόσο, το απονευρωμένο δόντι, ακριβώς επειδή στερείται σωστής αιμάτωσης και θρέψης, αν και αντλεί θρεπτικά συστατικά από τα γύρω δόντια, σπάει εύκολα. Για να ενισχυθεί λοιπόν η δομή του δοντιού, συνήθως είτε γίνεται σφράγισμα είτε τοποθετείται από πάνω μία πορσελάνινη θήκη (στεφάνη), που βελτιώνει την εμφάνισή του και αυξάνει τη διάρκεια της ζωής του στη στοματική κοιλότητα. Με σχολαστική φροντίδα και εντατικό οδοντιατρικό έλεγχο, τα ενδοδοντικά θεραπευμένα δόντια μπορούν να διαρκέσουν μια ζωή.